راهبرد ناتو در آسیای مرکزی 2010-1991

چکیده پایان نامه(شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده): سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در راستای راهبرد خود در نظام بین الملل درصدد هویت سازی جدید برای ادامه حیات خود برآمد. تمایل اعضای این سازمان به ایجاد تغییرات ساختاری و کارکردی موجب گردید که سازمان مزبور در مدیریت بحران های بین المللی به ویژه در آسیای مرکزی و حتی تحقق اهداف اقتصادی تلاش بیشتری نماید. پس از پایان جنگ سرد گسترش (ناتو) به شرق در زمره اهداف ناتو قرار گرفت زیرا ، پس از حوادث 11 سپتامبر به کارگیری نیروهای نظامی (ناتو) در راستای مبارزه با تروریسم در منطقه آسیای مرکزی پذیرش اعضای جدید و استفاده از این نیروها در مناطق بحرانی به ویژه در آسیای مرکزی محول نمودن وظایف و اختیارات بیشتر و گسترده تر در زمینه مسایل امنیتی که خارج از حوزه سنتی این پیمان قرار دارند و طرح تشکیل ترتیبات امنیتی مشابه با ساختار ناتو با استفاده از کشورهای مسلمان منطقه در دستور کار ناتو قرار گرفت. این پژوهش با تاکید بر این فرضیه که ناتو ساز و کارهای جدیدی را برای حضور و نفوذ گسترده در آسیای مرکزی در پیش گرفته است به تبیین شواهد و دلایل موجود در این زمینه با توجه به حضور گسترده و روز افزون نیروهای ناتو در افغانستان و عراق به منظور فعالیت های اجتماعی و سیاسی و آموزشی در این کشور می پردازد . با وجود اختلاف نظر در کارکرد و عملکرد نیروهای ناتو تلاش در میان کشورهای عضو این پیمان برای رفع اختلافات و دستیابی به یک اجماع در مورد حیطه وظایف و اختیارات این نهاد ادامه دارد. این مباحث بر این استدلال استوار است که راهبرد ناتو باید در جهت ارتقاء توان این سازمان در مدیریت بحران های منطقه و همکاری با سازمان ملل متحد به منظور مشروعیت بخشیدن به اقدامات خود متحول گردد.